Snel stijgende energieprijzen, oorlog in Oekraïne, hittegolven in Europa en overstromingen in Pakistan, nieuwe varianten van het coronavirus en en ... en. Er zijn veel echt slechte dingen gebeurd en ze blijven gebeuren. Steeds meer mensen om ons heen klagen over vandaag en maken zich zorgen over de toekomst. Vreemd genoeg, als je mensen vraagt of ze liever zouden leven in de wereld van de jaren 2000, de jaren 1970, de jaren 1950 of zelfs de jaren 1920, geven de meesten de voorkeur aan de wereld zoals die nu is. Dus hoe kunnen we omgaan met deze angst die ons overweldigt? Hoe krijgen we de hoop die het heden bewoonbaar maakt?

In plaats van in doemscenario's te vervallen met angstige pessimistische anderen, zou je moeten nadenken met anderen die ons nieuwe inspirerende gedachten bieden, ons motiveren door erkenning en sociale controle en ons helpen om barrières te overschrijden. Als die anderen op angstige momenten niet beschikbaar zijn, neem dan wat afstand tot jezelf, kijk uit het raam en observeer een roodborstje dat van tak naar tak springt, waardeer de kleine vreugden die de wereld ons biedt.

Alleen maar klagen over hoge energieprijzen, de oorlog in Oekraïne en klimaatverandering of andere slechte dingen die ons zijn overkomen zal niet helpen, we moeten met die gebeurtenissen en feiten aan de slag. Er is het gezegde "verandering begint in je hoofd", maar ik geloof dat het begint zodra je je kont uit je stoel haalt. Elke actie met de intentie om het beter te doen is beter dan geen actie. We weten niet wat zal werken, maar als we niet handelen zullen we het nooit leren. Zoals Rebecca Solnit schreef in Hope in Dark Times: "Hoop vestigt zich in de veronderstelling dat we niet weten wat er zal gebeuren en in die ruimtelijkheid van onzekerheid is ruimte om te handelen". Het is de onzekerheid van de toekomst die nieuwe mogelijkheden en paden opent.

Slechte dingen gebeuren altijd, maar er komt een eind aan. Zelfs aan het einde van een tunnel is licht als je blijft scheppen.

Met vriendelijke groet Kapitein Boris